Fascinerende indrukken van de hoogste actieve vulkaan van Europa
Tussen zee en sneeuw – 1800 meter boven de zeespiegel, ver van het stadsverkeer en de strandpromenade en toch zo dichtbij. De Etna werd mijn toevluchtsoord voor alle mediaberichten over het coronavirus in 2020, mijn eerste jaar op Sicilië. Hier, waar alles nog goed is met de wereld, hoog op de Sartoriuskraters.
De wind, het gerommel van de zuidoostelijke krater als er een paar explosies binnenin plaatsvinden, als een donderslag die je met je hele lichaam kunt voelen. Een plek waar de lavawoestijnen en kraters van vroegere uitbarstingen zich om je heen uitstrekken, samen met de unieke flora en fauna van de Etna. Het uitzicht op de oostkust van Sicilië en de kust van Calabrië, op de bergen van Nebrodi en soms zelfs op de Eolische eilanden geeft je een gevoel van vrijheid. De heldere lucht laat je diep ademhalen terwijl je het kraken van de afgekoelde lava onder je voelt. De tijd vliegt hier omhoog omdat je al je zorgen vergeet en je onderdompelt in een wereld van ongerepte natuur.
Mamma Etna – zoals de Sicilianen hun vulkaan noemen – werd dit jaar echt als een moeder voor mij – je voelt je daarboven veilig, veilig voor de dagelijkse beslommeringen en de drukte, ze laat je vergeten en een paar uur diep ademhalen en maakt indruk met haar diversiteit.
De donder van de Etna
Maar één dag in het bijzonder is me dit jaar bijgebleven. Het was een zonnige ochtend in augustus toen we besloten naar de Etna te rijden voor een wandeling over de Sartoriuskraters. Nadat we door de kleine idyllische Etna-dorpjes waren gereden, bereikten we onze bestemming op ongeveer 1700 meter boven de zeespiegel – de Sartoriuskraters: 7 uitgedoofde kraters die als een rij knopen zijn gerangschikt. De lucht was helder blauw zonder ook maar één wolkje en de temperatuur zeer aangenaam. We begonnen onze wandeling op de gedoofde kraters en bereikten het hoogste punt op een van de kraters. We bleven even hangen, ik liet mijn blik dwalen over het bloeiende landschap en de kust en kon zelfs de vulkaan Stromboli in de verte zien door het heldere uitzicht.
Plotseling, uit het niets, een laag gerommel van onweer, dat steeds luider werd. Ik keek boven me en was eerst een beetje in de war. Het klonk als donder, maar het was geen wolk in de lucht, het was Mamma Etna zelf, die me uit mijn gedachten rukte met een paar explosies in de Zuidoost-Krater. Het fascinerende van dit “gedonder” is dat je het niet alleen hoort, je voelt het echt, je krijgt gewoon kippenvel als je daarboven staat, gefascineerd door het uitzicht, en de vulkaan waar je op staat zich tegelijkertijd aankondigt met een licht gerommel.
Een fontein gemaakt van lava
Na dat moment werd ik meer dan overspoeld door adrenaline en wilde ik wanhopig de activiteit van de krater zien. Gelukkig was die dag “San Lorenzo”, de nacht waarin de meeste vallende sterren te zien zijn. Dus reden we ’s avonds naar de zuidkant van de Etna om op 2000 meter hoogte naar de sterren te kijken.
Op de heenweg kregen we echter een heel ander schouwspel te zien. Mamma Etna was die nacht ook zeer actief en spuwde metershoge lavafonteinen uit de zuidoostelijke krater. Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven, nooit in mijn leven heb ik zo’n natuurspektakel live gezien. Ondanks alles reden we, zoals gepland, naar 2000 meter om de vallende sterren te zien. Maar de indrukken die ik overdag al had opgedaan en het schouwspel dat ik ’s nachts op de heenreis slechts kort had gezien, lieten me niet los.
Nadat we een uur hadden gewacht op de vallende sterren en er niets was gebeurd, kon ik het niet helpen, ik was wanhopig om op een punt te komen waar ik het lavaspektakel weer kon zien en observeren. Vallende sterren zie je niet elke dag, maar zo’n natuurspektakel had ik alleen op tv of op foto’s gezien. Dus reden we zo ver terug dat ik de zuidoostelijke krater weer kon zien. We bleven enige tijd en keken naar het spektakel. Rode lava fonteinen die in de lucht schoten en de hemel verlichtten, ik was gewoon gefascineerd. Het is niet gemakkelijk deze indrukken in woorden uit te drukken, want je moet ze gewoon ervaren en in je opnemen. Dan pas besef je hoe indrukwekkend en fascinerend de natuur en onze aarde zijn.
Voor mij was dat gewoon de dag dat ik verliefd werd op deze vulkaan, want hoe druk of bezorgd je ook bent, als je eenmaal boven bent vergeet je gewoon alles om je heen.